-
-
-
دسترسی آزاد مقاله
1 - تثبیت کننده های اسکلتی خارجی در دام کوچک
حمیدرضا مسلمی نوید احسانی پور فائزه عمارلوتثبیت کننده های اسکلتی خارجی به عنوان یک از روش های جراحی ارتوپدی هستند که برای درمان شکستگی های باز یا بسته در استخوان های بلند، جوش دادن مفاصل، افزایش طول استخوان و ناهنجاری های مادرزادی استفاده می شوند. تثبیت کننده اسکلتی خارجی وسیله اي است که در خارج عضو قرار داده چکیده کاملتثبیت کننده های اسکلتی خارجی به عنوان یک از روش های جراحی ارتوپدی هستند که برای درمان شکستگی های باز یا بسته در استخوان های بلند، جوش دادن مفاصل، افزایش طول استخوان و ناهنجاری های مادرزادی استفاده می شوند. تثبیت کننده اسکلتی خارجی وسیله اي است که در خارج عضو قرار داده می شود و با استفاده از پین هایی که در قطعات شکسته استخوان قرار می دهند شکستگی را جا انداخته و بی حرکت می نمایند و سپس وضعیت پین ها را با اتصال به یک چهارجوب و با استفاده از پیچ و مهره هایی ثابت می کنند و بدین ترتیب قطعات شکسته در امتداد صحیح خود ثابت می شوند. اگر چه فیکساتور ها از لحاظ ظاهری و بیومکانیکی در طول زمان بسیار تغییر کرده اند اما دارای اصول و کارکرد یکسانی هستند. به گونه ای که این فیکساتور ها از یک پین یا سیم های نازک از جنس استیل ضد زنگ تشکیل شده اند که داخل پوست فرو رفته و به استخوان می رسد. این فیکساتور ها بر اساس ساختار هندسی پیکره و قالب انواع مختلفی دارند که شامل فیکساتور های خطی، دایره ای و هیبریدی می -باشد. ساده ترین و پرکاربرد ترین نوع فیکساتور های اسکلتی خارجی، فیکساتور های خطی هستند. استفاده از این روش ها نسبت به روش های دیگر دارای مزایایی از جمله پایدارکردن شکستگی استخوان با فاصله از محل صدمه، عدم وجود گچ، حرکت راحت بیمار، دخالت مفصل به میزان کم می باشد. شل شدن زودرس پین ها، شایع ترین عارضه است که سبب درد، التهاب و ترشح از مجرای پین می شود. این فیکساتورها یک مدل درمانی چندوجهی و موثر است، اما نیاز به مراقبت دقیق در طول دوره درمان دارد. قبل از تصمیم گیری برای استفاده از فیکساتورهای خارجی، باید امکان رعایت دستورالعمل های مراقبت پس از عمل توسط صاحبان بیمار و حیوانات خانگی در نظر گرفته شود. در این مقاله به بررسی انواع فیکساتور های اسکلتی خارجی و مدیریت آنها بعد از جراحی و عوارض آن پرداخته می شود. پرونده مقاله -
دسترسی آزاد مقاله
2 - مروری بر روش های کواپتاسیون خارجی در دام های کوچک
پوریا الماسی ابوتراب طباطبایی نایینیتثبیت خارجی توسط کواپتاسیون به معنای استفاده از گچ‌ها، آتل‌ها، بانداژها و اسلینگ ها برای بی حرکت کردن اندام آسیب دیده است. این روش ها اگر درست بکار روند به شکل تقریبی اندامی که روی آن اعمال می شوند هستند و تثبیت پایدار قطعات استخوان را بدون نیاز به ایمپلنت های جراحی در چکیده کاملتثبیت خارجی توسط کواپتاسیون به معنای استفاده از گچ‌ها، آتل‌ها، بانداژها و اسلینگ ها برای بی حرکت کردن اندام آسیب دیده است. این روش ها اگر درست بکار روند به شکل تقریبی اندامی که روی آن اعمال می شوند هستند و تثبیت پایدار قطعات استخوان را بدون نیاز به ایمپلنت های جراحی در محل شکستگی فراهم می کنند. تثبیت خارجی آسیب های ارتوپدی در دامپزشکی مزایای قابل توجهی نسبت به تثبیت باز(open fixation) و تثبیت داخلی(internal fixation) دارد. در بیشتر موارد، آسیب های بافتی و عروقی، خطر عفونت و هزینه استفاده از آن می تواند بسیار کمتر از مداخلات جراحی باشد. موفقیت درمان بستگی به انتخاب روش درمانی مناسب برای بیمار دارد. روش های تثبیت موقت معمولاً برای پیشگیری از ادم، تسکین درد، کاهش آسیب بعدی به بافت نرم، محافظت از زخم در برابر آلودگی بیشتر، جلوگیری از تبدیل شکستگی‌های بسته به شکستگی‌های باز و تثبیت شکستگی در حیواناتی که بصورت حاد آسیب دیده اند کاربرد دارد. در دامپزشکی انواع مختلفی از کواپتاسیون خارجی برای ایجاد بهترین تثبیت خارجی آسیب ها در دسترس است، پس برای فعالین این حوزه ضروری است که با روش های مختلف و موارد استفاده از آن ها آشنایی کافی داشته باشند.به عنوان یک قانون کلی کواپتاسیون خارجی روشی قابل قبول برای ترمیم شکستگی در بیماران جوان (کمتر از 1 سال) است زیرا سریعتر بهبود می یابند. کواپتاسیون خارجی به بهترین وجه نیروهای خمشی روی شکستگی های دیستال را خنثی می کند و نیاز به تثبیت مفصل بالا و زیر شکستگی دارد؛ بنابراین، کواپتاسیون دارای معایبی از جمله بی حرکتی طولانی مدت اندام است که خود می تواند باعث آتروفی شدید ناشی از "آتروفی عدم استفاده(disuse atrophy)" و احتمالا "بیماری شکستگی(fracture disease)" شود. پرونده مقاله -
دسترسی آزاد مقاله
3 - معاینه ارتوپدی اندام خلفی در دام کوچک
حمیدرضا مسلمی مهشید فرمندلنگش یک مشکل رایج در حیوانات کوچک است. در بیشتر موارد، اندام آسیب دیده شناسایی می شود، اما منشاء دقیق آن در اندام می تواند نامشخص و چالش برانگیز باقی بماند. معاینه ارتوپدی نقش مهمی در تعیین محل لنگش، تشخیص علت و یافتن درمان مناسب دارد. تشخیص زود هنگام مشکلات اسکلتی- عضل چکیده کامللنگش یک مشکل رایج در حیوانات کوچک است. در بیشتر موارد، اندام آسیب دیده شناسایی می شود، اما منشاء دقیق آن در اندام می تواند نامشخص و چالش برانگیز باقی بماند. معاینه ارتوپدی نقش مهمی در تعیین محل لنگش، تشخیص علت و یافتن درمان مناسب دارد. تشخیص زود هنگام مشکلات اسکلتی- عضلانی، برای بکارگیری درمان مناسب یا استفاده از روش های پیشگیرانه در اوایل پیشرفت بیماری، حیاتی است. معاینه کامل ارتوپدی باید برای هر بیمار با علائم ناهنجاری های اسکلتی عضلانی انجام شود. یک رویکرد سیستماتیک در معاینه ارتوپدی برای اطمینان از ارزیابی تمام ساختارها و از دست نرفتن بخشی از آن مهم است. هدف از معاینه ارتوپدی ارزیابی بیمار از نظر وجود یا عدم وجود بیماری و شناسایی علت ایجاد آن است. معاینه ارتوپدی شامل اخذ تاریخچه، مشاهده راه رفتن، تحلیل و ارزیابی گام و معاینه بالینی بیمار می باشد. قبل از شروع معاینه بالینی، سابقه لنگش، تشخیص و درمان های قبلی و میزان تأثیر آنها، وجود هر بیماری سیستمیک دیگر و رژیم غذایی باید ثبت شود. همچنین زمان شروع و علل احتمالی لنگش و زمان پیشرفت آن، به تشخیص بهتر کمک می کند. مشاهده راه رفتن بیمار با سرعت های مختلف و از جهت های متفاوت بسیار مهم است. مشاهده بالا و پایین رفتن بیمار از پله و سطح شیب دار نیز می تواند مفید باشد. درک حرکت و راه رفتن برای تشخیص بسیاری از مشکلات اسکلتی- عضلانی و عصبی ضروری است. قبل از هر گونه معاینه ارتوپدی یا عصبی، ارزیابی راه رفتن باید انجام شود. ارزیابی راه رفتن می تواند برای روشن ساختن این نکته که کدام اندام تحت تاثیر قرار گرفته، مفید باشد. در نهایت اقدام به انجام معاینه بالینی ارتوپدی در حیوان می شود. در این مقاله به نحوه معاینه بالینی سیستماتیک در اندام حرکتی خلفی پرداخته می شود. پرونده مقاله -
دسترسی آزاد مقاله
4 - معاینه ارتوپدی اندام قدامی در دام کوچک
حمیدرضا مسلمی نوید احسانی پور فائزه عمارلولنگش یک مشکل شایع در طب حیوانات کوچک است. از آنجایی که حیوانات به خصوص سگ ها، بیشتر وزن خود را توسط اندام-های قدامی تحمل می کنند، معاینه اندام حرکتی قدامی ضروری بنظر می رسد. تشخیص و درمان لنگش در اندام قدامی اغلب می-تواند چالش برانگیز باشد. بیماران، معمولاً درد آشکاری ر چکیده کامللنگش یک مشکل شایع در طب حیوانات کوچک است. از آنجایی که حیوانات به خصوص سگ ها، بیشتر وزن خود را توسط اندام-های قدامی تحمل می کنند، معاینه اندام حرکتی قدامی ضروری بنظر می رسد. تشخیص و درمان لنگش در اندام قدامی اغلب می-تواند چالش برانگیز باشد. بیماران، معمولاً درد آشکاری را در ملامسه نشان نمی دهند بنابراین تشخیص ضایعه به راحتی امکان پذیر نمی باشد. بررسی علت لنگش و مکان‌های آناتومیکی ضایعه، بر اساس سن، نژاد و سبک زندگی حیوان متفاوت است. بنابراین، معاینه سیستماتیک ارتوپدی برای اطمینان از ارزیابی تمام ساختارها و از دست نرفتن بخشی از آن مهم است. معاینه ارتوپدی شامل اخذ تاریخچه، مشاهده راه رفتن، تحلیل و ارزیابی گام و معاینه بالینی بیمار می باشد. در ابتدا سابقه لنگش، تشخیص و درمان های قبلی و میزان تأثیر آنها، وجود هر بیماری سیستمیک دیگر و رژیم غذایی باید ثبت شود. ارزیابی راه رفتن بیمار در سطوح صاف و شیب دار و با سرعت های مختلف به فهمیدن اینکه کدام اندام حرکتی دچار لنگش شده است، کمک می-نماید. مطالعه و تجزیه تحلیل حرکت حیوان اقدام بسیار مهمی در تعیین هرگونه آسیب و ناهنجاری اندام محسوب می شود به گونه ای که هر نوع راه رفتن غیر طبیعی لنگش نامیده می شود که می تواند ناشی از آسیب های عصبی یا اسکلتی-عضلانی نظیر نقایص ارثی، مادرزادی، رشدی، تروما و عفونت در آن اندام باشد. در نهایت اقدام به انجام معاینه بالینی ارتوپدی در حیوان می شود. معاینات ارتوپدی اندام ها باعث ایجاد درد در حیوانات سالم نمی‌گردد بنابراین بروز درد در معاینه، نشانه هایی را در مورد محل ضایعه بیان می کند. ابتدا سمت طبیعی و به نظر سالم را بررسی نموده تا حیوان آرام شود و پاسخ های فردی به معاینات خاص مشخص گردد. بنابراین در این مقاله به نحوه معاینه بالینی سیستماتیک در اندام حرکتی قدامی پرداخته می شود. پرونده مقاله
فهرست مقالات دام کوچک
-
حقوق این وب‌سایت متعلق به سامانه مدیریت نشریات رایمگ است.
حق نشر © 1403-1396